...

دلتنگم و دلگیر تو این مدت به اندازه چندین سال پیر شدم.. رنجور تر و کم صبر تر از قبل شدم. تحملم پایین اومده.. بعد از مریضی هم اوضاع بهم ریخته تر شده... فکرا تو مغزم رژه میرن و گوش شنوایی نیست... سنگ‌صبوری نیست... هر لحظه امکان داره منفجر شم و کاسه صبرم لبریز شه... حتی اینجام نمیتونم فکرای تو مغزمو بنویسم.‌. کاش خدا خودش کاری کنه قبل اینکه من کاری کنم:)

......

۲۶ سالگیم عجیب ترین سال زندگیم بود پر از روزهای خوب و بد.. اتفاقایی برام افتاد که هیچ فکرشو نمیکردم..با وجود همه روزهای شیرینی که گذروندم ازین زندگی یه چیزی فهمیدم‌‌... به هیچ کس اعتماد نکنم. رو موندن و محبت و خوبی های هیچ آدمی حسابی باز نکنم. نه خانواده نه دوست و نه دشمن.. فهمیدم اکثر آدمای اطرافم دوست نما و فامیل نما بودن و در تمام این سالها حسادتاشونو جمع که در زمان مناسب چشمشونو ببندن رو همه خوبیایی که در حقشون کردی و زهرشون رو بریزن و تورو زمین بزنن و بهترین روزای عمرت رو تبدیل به جهنم کنن.. آدم ها همه هیولاهایی هستن که فقط ظاهر خوبی دارن و به وقتش....... و هزاران چیز دیگه تو همین یک سال یاد گرفتم که هنوز نتونستم هضمش کنم.. انگار قانون زندگی اینه که یه شب بخوابی و صبح که پاشدی بزرگ شده باشی لبخند رو لبت رفته باشه و دیگه اون آدم سابق نباشی! :)هیچ سالی به اندازه این یک سال زندگیم احساس بی پناهی و تنهایی نکردم و اما از این حس بی پناهی‌..... ......

دلم میخواد بازم بتونم بنویسم اما دیگه نمی‌تونم.. دلم میخواد مثل قدیما کلمات روون بیان رو صفحه های سفید، قدیم تر وقتی غمگین بودم رفیق شفیق غم‌هام و تنهایی‌هام کلمات بودند. اما حالا؟ رفیق غم‌هام سکوته و سکوت تنهایی و تنهایی.. قرار بود نوشتن رو دوباره از نو از کاربلدش یاد بگیرم.. اما نشد که بشه. حالا من موندم و حسرت نویسندگی و حسرت خیلی چیزها...

......